Jak kodować i publikować Matlab 2016b do Worda (Przewodnik dla początkujących): 4 kroki

2024 Autor: John Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-30 11:28

Matlab to wysokowydajny program językowy, który służy do obliczania wyników technicznych. Posiada możliwość integracji wizualizacji, obliczeń i programowania w sposób przyjazny dla użytkownika. Za pomocą tego programu użytkownik może publikować problemy i rozwiązania w notacjach matematycznych, aby inni mogli je zobaczyć.

Ta instrukcja obejmuje niektóre z podstaw Matlab 2016b i publikowania kodu w programie Word, aby inni mogli je zobaczyć. Zaczniemy od przedstawienia ogólnego układu Matlaba i okien w programie. Następnie zapoznasz się ze zmiennymi i ich kodowaniem. Zostanie przedstawionych kilka problemów, a następnie w końcu przystąpisz do publikowania wyników swoich postępów.

Ten zestaw instrukcji ma być prosty i skierowany do tych, którzy są nowicjuszami w Matlab i jego funkcjach publikowania. Dostarczona zostanie ilustracja oraz kody do skopiowania i wklejenia. Pamiętaj, że możesz bawić się i modyfikować podane kody w krokach, aby lepiej zrozumieć, jak działają.

Krok 1: Układ Matlaba i Windows

Pierwszym krokiem jest otwarcie aplikacji i zapoznanie użytkownika z interfejsem. Uruchamiając program, zostaniesz wprowadzony do układu podobnego do pierwszego zrzutu ekranu zilustrowanego w tym kroku. Zanim zaczniemy oznaczać wszystko, powinniśmy otworzyć jeszcze jedno okno, klikając „Nowy skrypt” w lewym górnym rogu. Spowoduje to otwarcie kolejnego okna, które użytkownik będzie mógł zidentyfikować.

W tym celu użytkownik będzie musiał skupić się tylko na trzech konkretnych oknach:

Pierwszy jest oznaczony na czerwono i będzie określany jako „Okno skryptu” w kolejnych krokach. To okno pozwala użytkownikowi na jednoczesne wprowadzenie wielu linii kodów lub poleceń oraz ich zapisanie, modyfikację i wykonanie. Jest to szczególnie przydatne przy tworzeniu predefiniowanej funkcji z serią zapisanych poleceń do uruchomienia w celu późniejszego wykorzystania. Użytkownik nauczy się pisać serię kodów, takich jak definiowanie wielu zmiennych naraz. (W następnym kroku omówimy, czym jest zmienna, więc na razie nie przejmuj się tym.)

Drugie okno jest zakreślone na niebiesko i będzie nazywane „Oknem poleceń”. To okno jest używane do bezpośredniego wprowadzenia pojedynczego wiersza kodu lub polecenia, aby uruchomić program. To okno zapewni natychmiastowe wyniki, które użytkownik będzie mógł przeglądać i modyfikować. W tym miejscu użytkownik nauczy się pisać proste kody, takie jak definiowanie zmiennej po jednym wierszu na raz. Różni się to od "Okna skryptu" w tym sensie, że uruchamia tylko jedno polecenie na raz.

Trzecie okno jest oznaczone zielonym sześciokątem i jest oznaczone jako „Obszar roboczy”. Okno to służy jako księga wszystkich zmiennych tworzonych przez użytkownika. Tworząc zmienną, użytkownik może zobaczyć uporządkowany wynik w tym oknie. Służy do zachowania spójności w kodowaniu i uniknięcia tworzenia dwóch takich samych zmiennych. Okno to powinno być wyczyszczone za każdym razem, gdy użytkownik zamyka i uruchamia program, aby żadna zmienna nie została zapisana na stałe.

Nie zniechęcaj się, jeśli nie rozumiesz, co dokładnie robi każde okno z tych opisów. Poniższe kroki sprawią, że użytkownik napisze kody, a następnie ilustracje, aby wszystko uprościć. Skoro o tym mowa, następny krok powinien wyjaśnić, czym jest zmienna, a czego nie może wykorzystać użytkownik do późniejszego wykorzystania.

Krok 2: Definiowanie zmiennej

Zmienna w programie Matlab to element, cecha lub czynnik, który może się zmieniać lub zmieniać. Może to być sposób na zidentyfikowanie litery „a” jako wartości dowolnej liczby, takiej jak 10. Dlatego, gdy użytkownik wywoła zmienną „a”, program rozpozna ją jako wartość 10. Stworzenie takiego pomoże w zrozumieniu, co to jest, więc następną rzeczą do zrobienia jest nauczenie się, jak je zdefiniować.

Aby zdefiniować zmienną, istnieją zasady, których użytkownik musi przestrzegać. Te zasady to:

• Zmienne muszą zaczynać się od litery (należy pamiętać, że w zmiennych jest rozróżniana wielkość liter)
• Zmienne NIE MOGĄ zawierać znaków specjalnych (takich jak #, $, % itd.)
• Zmienne mogą być równe innej zmiennej predefiniowanej (predefiniowanej jak w, była wcześniej zakodowana)

Najpierw zilustrujemy podstawy korzystania z „Okna poleceń”, wpisując kilka kodów, z których możesz się uczyć. Poniżej wymienione są zmienne, które są zgodne z regułą i dlatego są możliwymi opcjami. Spróbuj wpisać każdą linię DOKŁADNIE w „Oknie poleceń” i naciśnij enter na klawiaturze po każdym wierszu:

• a=10;
• b=5*a;
• Problem1=25;
• ABC=Problem1;

Pierwsza ilustracja przedstawiona w tym kroku powinna być tym, co otrzymasz w wyniku. Zwróć uwagę, jak w oknie "Workspace" zmienne są zdefiniowane i zorganizowane. W ten sposób użytkownik właściwie definiuje zmienną i wykorzystuje swoją przestrzeń roboczą.

Zauważ też, że te zmienne kończą się średnikiem. Te średniki są niezbędne do definiowania zmiennych, ponieważ zapobiegają bałaganowi i bałaganowi w „oknie poleceń”. Średniki zasadniczo ukrywają wynik polecenia, ale rejestrują go w „Obszarze roboczym” programu. Użytkownik może spróbować wpisać cztery poprzednie polecenia bez średnika i zobaczyć wynik niechlujnego „Okna poleceń”, jak pokazano na drugiej ilustracji.

Następnie wpiszemy funkcję „clc” w „Oknie poleceń” i naciśniemy Enter, aby wyczyścić niechlujne „Okno poleceń”. „Okno poleceń” użytkownika powinno być wyczyszczone, ale jeśli użytkownik chce przypomnieć sobie, czym jest zmienna, wystarczy wpisać nazwę zmiennej i nacisnąć enter. Na przykład trzecia ilustracja w tym kroku zawiera użytkownika typu „Problem1” i naciśnij klawisz Enter, aby przywołać tę wartość.

Kolejną funkcją, z której może skorzystać użytkownik, jest oczyszczenie przestrzeni roboczej. Ta funkcja jest wykonywana przez wpisanie użytkownika „wyczyść” w „Oknie poleceń”. Spowoduje to usunięcie wszystkich zmiennych zdefiniowanych przez użytkownika, a tym samym nie będzie możliwości przywołania wartości tej zmiennej.

Następna część tego kroku nauczy Cię niewłaściwego definiowania zmiennej lub po prostu „nie”. Następujące zmienne nie są zgodne z wcześniej określonymi regułami dotyczącymi definiowania zmiennych i dlatego zwrócą błąd, gdy użytkownik wpisze w „Oknie poleceń”:

• 1a=25;
• 55=a;

Zwróć uwagę, że zarówno w wyniku, jak i na czwartej ilustracji, nie możesz zaczynać zmiennej od liczby. Reguła stwierdzała, że zmienna musi zaczynać się od litery i dlatego powoduje błąd, gdy nie jest przestrzegana. Ta zasada zasadniczo pomaga programowi w składni lub rozmieszczeniu kodów.

Teraz, gdy użytkownik zapoznał się z definiowaniem zmiennych w „Oknie poleceń” i „Obszarze roboczym”, następnym krokiem będzie przejście do „Okna skryptów” i przetwarzanie wielu wierszy jednocześnie. W tym miejscu sprawy staną się trudne, ale zostaną dostarczone ilustracje i kody, które pomogą w tym procesie.

Krok 3: Tworzenie pliku skryptu

Plik skryptu był wcześniej zdefiniowany jako plik z serią kodów lub poleceń, które można było jednocześnie modyfikować, zapisywać i wykonywać. Na tym etapie użytkownik zostanie wprowadzony do pewnych problemów i będzie wykonywany indywidualnie w „Oknie poleceń”, a następnie zostanie zapisany w „Oknie skryptu”, w którym opublikujemy wyniki w ostatnim kroku.

1a. Ćwicz problem

Załóżmy, że użytkownik otrzymał prosty problem algebraiczny i polecił rozwiązać Y w następującym równaniu:

• Y=A^2+B

• Dany:

  • A=5;
  • B=1;

Istnieje kilka sposobów rozwiązania tego problemu. Najpierw rozwiążemy to w „Oknie poleceń”, a następnie przeniesiemy kody do „Okna skryptów”. Ma to na celu ułatwienie użytkownikowi definiowania zmiennych w przypadku wystąpienia problemu przed nauczeniem się kodowania w „Oknie skryptu”.

Rozwiązaniem naszego problemu praktycznego jest zdefiniowanie najpierw danych, a następnie zdefiniowanie zmiennej Y, jak pokazano na pierwszej ilustracji i wpisanie następujących kodów:

• A=5;
• B=1;
• Y=A^2+B;
• Tak

Zauważ, że kod kończy się literą „Y” bez średnika. Celem jest przywołanie wartości zmiennej Y i wyświetlenie tej wartości w „Oknie poleceń”. Jest to niezbędne do naśladowania, ponieważ celem tej instrukcji jest opublikowanie wyników, aby inni mogli je zobaczyć. Dlatego zaleca się pozostawienie Y bez średnika, mimo że jest on widoczny dla użytkownika w jego przestrzeni roboczej.

Następnie użytkownik otrzyma zestaw instrukcji, aby rozwiązać dokładny problem, z wyjątkiem „Okna skryptu”. Najpierw wpisz „wyczyść” w „Oknie poleceń”, aby wyczyścić „Obszar roboczy”, a następnie wpisz „clc”, aby wyczyścić „Okno poleceń”. Teraz przejdź do „Okna skryptu” w następnej części tego ćwiczenia.

1b. Okno skryptu

W „Oknie skryptu” wpisz ponownie następujące kody:

• A=5;
• B=1;
• Y=A^2+B;
• Tak

Zauważ, że gdy użytkownik naciśnie klawisz Enter, zmienna nie pojawi się w „Obszarze roboczym”. Dzieje się tak dlatego, że "Okno skryptu" nie wykonuje kodów, tak jak robi to "Okno poleceń" po wprowadzeniu wiersza. Zamiast tego „Okno skryptu” pozwala użytkownikowi najpierw wpisać wiele wierszy kodu, a następnie wykonać je wszystkie jednocześnie, zapisać i zmodyfikować. Wyniki powinny być podobne do wyników drugiej ilustracji przedstawionej w tym kroku.

Następnie zapisz plik, klikając „Zapisz” w zakładce edytora i nazwij plik „Algebra”, abyśmy mogli go wykonać. Ważne jest, aby pamiętać, że Matlab absolutnie odmawia uruchomienia pliku skryptu, który nie jest zapisany, więc pamiętaj, aby to zrobić. Pamiętaj też, aby nie zawierać spacji w nazwie, gdy chcesz utworzyć kolejny plik skryptu. Matlab nie uruchomi pliku o nazwie „Problem algebry” ze względu na ilość miejsca. Powodem tego jest znowu składnia.

Teraz, gdy użytkownik zapisał plik, uruchom skrypt, klikając „Uruchom” na karcie edytora, a wynik powinien pojawić się w „Oknie poleceń” i „Obszarze roboczym”. Trzecia ilustracja na tym etapie powinna być podobna do tego, co widzi użytkownik.

1c. Ćwicz problem 2

Ten kolejny problem staje się nieco trudny, ale celem jest po prostu dostarczenie użytkownikowi serii kodu do skopiowania i ostatecznego opublikowania. Załóżmy więc, że nauczyciel poprosi Cię o wykreślenie wykresu sinusoidalnego. Rozwiązaniem jest ponownie zdefiniowanie zmiennych, z tym że tym razem użytkownik zostanie wprowadzony do kilku funkcji.

Po prostu naciśnij dwukrotnie enter po ostatnim poleceniu „y” w „Oknie skryptu”, a następnie wpisz „%%”, aby utworzyć przerwę w pliku skryptu. Następnie użytkownik będzie musiał ponownie nacisnąć klawisz Enter, a następnie wpisać „% Wykres sinusoidalny”. Następnie użytkownik wpisze następujące serie kodu:

• x=0:0.00001:10;
• y=sin(x);
• postać
• działka (x, y)

Trzecia ilustracja przedstawia tę samą serię poleceń, z wyjątkiem komentarzy, po których następuje znak procentu. Te komentarze są przydatne dla innych użytkowników podczas przeglądania opublikowanych wyników i zdecydowanie zaleca się eksperymentowanie. Ponadto ciąg poleceń może być trudny do naśladowania, ale po prostu skopiuj go na razie i nie martw się o charakter kodu i jego funkcje. Głównym celem jest nakłonienie użytkownika do opublikowania swoich wyników.

Zapisz kod i uruchom go tak, jak w przypadku „1b. Okno skryptu”. Powinien pojawić się wykres odzwierciedlający kod użytkownika. Wyjdź z okna wykresu i przygotuj się do opublikowania wyników w następnym kroku.

Krok 4: Publikowanie pliku skryptu w dokumencie Word

Aby opublikować wynik użytkownika, kliknij kartę „Opublikuj” w lewym górnym rogu ekranu i poszukaj funkcji publikowania. Funkcja publikowania powinna mieć strzałkę skierowaną w dół pod swoją ikoną. Kliknij strzałkę pod funkcją „Opublikuj” i kliknij „Edytuj opcje publikowania…”. Pierwsza ilustracja pomoże użytkownikowi określić, gdzie znajduje się „Opublikuj”.

Na ekranie pojawi się okno „Edytuj konfiguracje”. Następnym krokiem jest kliknięcie „html” obok pola „Format pliku wyjściowego” i zmiana „html” na „doc”. Druga ilustracja pomoże użytkownikowi zidentyfikować te cechy. Zachęcamy do sformatowania pliku wyjściowego do tego, co nada się do późniejszej publikacji, na przykład PowerPoint do prezentacji. Po wybraniu przez użytkownika formatu wyjściowego kliknij „Opublikuj” w prawym dolnym rogu.

Użytkownik wyświetli wykres Sine Plot, ale po wyjściu z wykresu pojawi się dokument tekstowy z kodami użytkownika. Wynik powinien być podobny do przedstawionego na trzeciej ilustracji.

Gratulujemy ukończenia opublikowanej notacji matematycznej z Matlab!