Pudełko Ucieczka z kwarantanny (nuda): 7 kroków (ze zdjęciami)

2024 Autor: John Day | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-30 11:28

Ten projekt był moim osobistym projektem Arduino Quarantine. Pracowałem nad nim stale przez pierwsze kilka tygodni kwarantanny, ale potem natknąłem się na pewne problemy z serwomotorami, których nie mogłem łatwo rozwiązać, więc odłożyłem to na kilka tygodni. Ale teraz, gdy nasz stan zaczął się ponownie otwierać, zdecydowałem: Nigdy więcej zwlekania; czas to skończyć!

Na co dzień jestem programistą komputerowym i konsultantem ds. baz danych, ale fascynują mnie escape roomy i łamigłówki. Chociaż nie interesuje mnie budowanie projektów Arduino, które spełniają potrzeby, które zostały już zaadresowane komercyjnie (po co miałbym budować lampkę nocną z czujnikiem światła, skoro mogę ją kupić za kilka dolarów w sklepie?), kiedy zdecydowałem się zbudować własne domowy pokój ewakuacyjny dla przyjaciół pod koniec zeszłego roku, nauka korzystania z Arduino w niestandardowych łamigłówkach nagle stała się czymś, co mnie zainteresowało. To powiedziawszy, wcale nie jestem inżynierem elektrykiem i uczę się poprawnie lutować i używać komponentów elektrycznych często stanowiło wyzwanie! Dzięki Bogu za mnóstwo przykładów Arduino i dokumentacji w Internecie!

Więc około tygodnia przed zamknięciem Karoliny Południowej. Włóczyłem się po alejkach w moim lokalnym sklepie Goodwill i natknąłem się na drewniany przedmiot w pudełku z półkami, drzwiami i kilkoma haczykami. Nie od razu było dla mnie jasne, do czego zostało zaprojektowane pudełko, ale pomyślałem, że z Arduino w środku może być dobrym rekwizytem w domowym pokoju ewakuacyjnym, który planowałem dla przyjaciół w niedalekiej przyszłości. Jednak po tym, jak dotarłem do domu, w końcu rozpoznałem, czym był: zbyt duża stacja ładująca / poczta / klucz. W ciągu tygodnia od tej wyprawy na zakupy powiedziano nam, żebyśmy „zostali w domu” i ponownie spojrzałem na pudełko. Pomyślałem, że może będzie w stanie stać się czymś więcej, niż początkowo sądziłem. Pomyślałem, że ze wszystkimi bokami i oddzielnymi przegródkami, może dałoby się zamienić go w wieloetapowe pudełeczko z puzzlami, które można by dzielić z przyjaciółmi lub dziećmi podczas kwarantanny, zamiast prawdziwego, bliskiego kontaktu escape room. Ponieważ samo pudełko jest w zasadzie płytą wiórową z ładnym wykończeniem, chciałem zaprojektować coś, co wymagałoby minimalnych zmian w pudełku, tak aby nie wymagało poprawek ani malowania do zakrycia dziur lub zadrapań. Dlatego potrzebowałem moich puzzli, aby współgrały z istniejącą architekturą boków pudełka. Chciałem również zaprojektować wystarczająco dużo puzzli, aby czuć, że każda strona pudełka była zaangażowana w co najmniej jedną zagadkę. Przyglądałem się temu przez kilka dni i przeprowadzałem burzę mózgów… W każdej sekcji poniżej podzielę się moimi początkowymi przemyśleniami, planami i ostatecznymi rozwiązaniami dla różnych stron pudełka. Ostatnia sekcja podsumuje sekwencję od początku do końca i poda mój kod Arduino. Ostatecznie udało mi się zmieścić na pudełku 8 odrębnych puzzli, co moim zdaniem było przyzwoitą liczbą dla małego pudełka.

Mam nadzieję, że jeśli jest to coś, co Cię interesuje, moje notatki i zdjęcia mogą dać Ci kilka pomysłów na zaprojektowanie własnego.

Kieszonkowe dzieci

Różne komponenty Arduino, w tym:

Płytka ELEGOO MEGA 2560 R3 (poza marką Arduino Mega)

Zatrzask solenoidu 6 V

2 lub 3 niezatrzaskowe czujniki Halla

3 10mm żarówki UV LED

2 czerwone lasery

VISDOLL WS2801 Pixel LED String Lights (indywidualnie adresowane)

3 przełączniki przyciskowe (12/17 mm wodoodporne przełączniki bez blokady)

HiLetgo odtwarzacz mp3 Mini (DFPlayer)

Niedrogi głośnik

6 fotorezystorów / światłoczułych rezystorów 5mm

Moduł przekaźnika Tolako 5 V

Cyfrowy czujnik wagi AuBreey 5 kg

Ładowarka Anker PowerCore (do zasilania świateł i arduino)

Bateria 9 V (do zasilania solonoidu)

Drut (w razie potrzeby)

Adaptery (w razie potrzeby)

Przewody połączeniowe (w razie potrzeby)

Płytki PCB (w razie potrzeby)

Różne rezystory (w razie potrzeby)

Inne materiały eksploatacyjne:

Małe zamki szyfrowe

Małe torby na suwak (które można zamknąć za pomocą zamków powyżej)

Folia z tworzywa sztucznego o różnych kolorach lub ciemnościach

Małe lusterka dentystyczne, teleskopowe i obrotowe

Podkładki i nakrętki

Pióro UV (niewidoczny atrament)

Mały żeton lub postać do trzymania magnesu (użyłem pustego pojemnika na balsam do ust w kształcie lisa)

Szpagat

Magnesy ziem rzadkich

Papier

Złom tkaniny

Skrawki drewna

Krok 1: Strona z haczykami

Moje pudełko zawierało bok z dwoma haczykami. Mogłem je całkowicie usunąć, ale jak wspomniano, samo pudełko było z płyty wiórowej i starałem się, aby było jak najbardziej wolne od blizn. Do czego więc można wykorzystać haczyki z boku? Oczywistą odpowiedzią było coś na nich powiesić. Ale jak powieszenie czegoś na nich mogło zamienić się w układankę? Zdecydowałem, że to może być jakaś układanka wagi. Początkowo planowałem przymocować każdy hak do indywidualnej wagi, ale po zbadaniu czujników masy i naprężenia zdałem sobie sprawę, że prawdopodobnie nie mam miejsca na dwa czujniki w pudełku i samo użycie jednego znacznie ułatwiłoby programowanie i pracę elektryczną. Więc chociaż wiedziałem, że tylko jeden z haków będzie działał, nie chciałem, aby gracz sam o tym wiedział. Planowałem zrobić kilka sztuk o różnej gramaturze. Gracz musiałby użyć logiki lub zgadywania, aby dowiedzieć się, jak równomiernie podzielić te przedmioty między dwa haczyki. Byłoby fajnie mieć urocze, ale ciężkie, małe metalowe postacie lub przedmioty na naszyjnikach, ale wybrałem tanią trasę i zdecydowałem się na różne podkładki i nakrętki na sznurku. Każda pętla sznurka sprzętu jest oznaczona wagą w gramach. Aby rozwiązać zagadkę, gracz musi podzielić sprzęt na dwa równe zestawy i zawiesić każdy zestaw na osobnym haczyku. Użyty przeze mnie czujnik masy to 5 kg czujnik masy HX711 z czujnikiem masy. Jego zakres wagowy jest prawdopodobnie naprawdę zbyt duży do pracy, ale działa wystarczająco dobrze po skalibrowaniu. Trochę czasu zajęło mi wymyślenie, jak włożyć czujnik wagi do pudełka, aby jeden haczyk mógł ciągnąć czujnik i rejestrować wagę. W końcu wymyśliłem pokazaną konfigurację. Strona statyczna czujnika jest połączona z blokiem wkręcanym do wnętrza puszki. Z drugiej strony czujnika przymocowany jest mniejszy klocek, w który wkręca się haczyk z zewnątrz pudełka (na całej długości boku pudełka). Wymagało to użycia dłuższej śruby i powiększenia otworu, w który hak był początkowo mocno wkręcony od zewnątrz, tak aby śruba haka nieco się ugięła, aby czujnik ciężaru mógł wyczuć jego naprężenie.

Z zewnątrz hak wygląda normalnie, ale porusza się na tyle, aby wywrzeć nacisk na wewnętrzny czujnik masy i dać dokładny odczyt (po skalibrowaniu).

Krok 2: Tall Mail Pocket Side of Box

W przypadku boku pudełka zawierającego wysoką kieszeń na pocztę, przemyśliłem kilka pomysłów. W końcu zdecydowałem, że chcę użyć laserów gdzieś na pudełku i właśnie tam zostały ostatecznie umieszczone. Ponieważ wysoka komora jest wpuszczona, udało mi się dodać dwa lasery na górze i dwa fotorezystory po lewej stronie. Gracz musi ustalić, że musi znaleźć sposób (z lustrami), aby skierować laser jednocześnie na każdy czujnik. Poza dawaniem graczom dwóch ręcznych lusterek, chciałem, aby gracze mogli znaleźć sposób na indywidualne ustawienie lusterek, które nie wymagało używania obu rąk do trzymania luster. Przez długi czas myślałem o tym, co może zadziałać, aby to zrobić. W końcu zdałem sobie sprawę, że obrotowe lusterka dentystyczne mogą zrobić to, co chcę. Pomyślałem, że gdyby ich wałki można było utrzymać nieruchomo, ich funkcje teleskopowe i obrotowe można wykorzystać do niezależnego kierowania wiązek laserowych na czujnik.

Wywierciłem kawałek drewna za pomocą wiertła nieco powyżej średnicy trzonu lustra w kawałku drewna, który włożyłem w dno bocznej kieszeni. W ten sposób lustra są podparte pionowo, podczas gdy gracz dopasowuje głowy, aby wycelować lasery.

Małe, teleskopowe lusterka mają również tę zaletę, że są wystarczająco krótkie, aby zmieścić się poziomo poniżej górnej części kieszeni, więc nie jest od razu widoczne, że z boku znajdują się lusterka.

Krok 3: Przednia strona pudełka z półkami

Przód pudełka miał dwie pochyłe półki. Wiedziałem, że chcę wykorzystać dwie półki do różnych puzzli.

Zdecydowałem, że jedna łamigłówka użyje czarnego światła do oświetlania niewidzialnego atramentu UV, a druga łamigłówka użyje kilku czujników światła (fotorezystorów) z rzędu. Po eksperymentach z pojedynczą żarówką UV pochodzącą z końca niewidzialnego pióra atramentowego, stwierdziłem, że jej wiązka światła jest niezadowalająca. Zamiast tego zamówiłem większe żarówki (10mm) i użyłem trzech z nich do oświetlenia górnej półki, na której narysowałem tradycyjną łamigłówkę tangramową tuszem UV. Każde światło podłączyłem indywidualnie do pinu wyjściowego Arduino z rezystorem 100K (połączenie szeregowe wymagałoby więcej niż 5 woltów, którymi dostarczałem moje Arduino). Nieznany graczowi czujnik Halla (wykrywający obecność silnego magnesu) jest podłączony do rezystora i przyklejany na gorąco w określonym miejscu za tylnym panelem. Gdy czarne światła są podświetlone, gracz musi użyć drewnianych elementów tangramu, z którymi został dostarczony, aby ukończyć projekt tangramu. Kwadratowy kawałek tangramu ma wbudowany magnes ziem rzadkich, a kiedy zostanie umieszczony we właściwym miejscu (na górze), układanka jest gotowa. Ostatecznie byłem zadowolony z tego, jak wyszła ta zagadka. W przypadku dolnej półki wpadłem na pomysł stworzenia układanki, która wymagałaby od gracza przeczytania kilku wskazówek i ułożenia z nich czterech postaci we właściwej kolejności od lewej do prawej. Pomyślałem, że mógłbym stworzyć postacie (wycięte moją kameą z sylwetką), które miałyby przezroczyste klisze w różnych odcieniach.

Nie wiedząc zbyt wiele o fotorezystorach, pomyślałem, że jeśli postacie zostaną umieszczone w odpowiedniej kolejności, ich filmy niezawodnie wpłyną na odczyty światła na każdym z czujników światła. Znalazłem kilka różnych kolorowych folii plastikowych i przetestowałem je, aby określić, które cztery kolory folii najbardziej różnią się od siebie. Ale ten pomysł działał lepiej w teorii niż w rzeczywistości.

Czujniki światła nie są ostatecznie tak niezawodne i odkryłem, że najmniejsza różnica w zainstalowanych kątach również znacznie wpłynęła na odczyt każdego czujnika, nawet jeśli światło padające na nie było dokładnie takie samo. Biorąc to pod uwagę, byłem zdeterminowany, aby to zadziałało, i znalazłem sposób, aby uporządkować postacie i ich filmy na czujnikach, które 1) nigdy nie pozwolą na przypadkowe rozwiązanie zagadki i 2) będą mogły być niezawodnie rozwiązane w pokoju z wystarczającą ilością światła za każdym razem. Te czujniki światła są okablowane dokładnie w taki sam sposób, jak czujniki używane z laserami po stronie wysokiej poczty (z rezystorem oddzielającym nie dodatnią jedną nogę do ujemnego i wejściowego pinu). Istnieje wiele dokumentacji na temat tego, jak połączyć te rzeczy.

Ponieważ nie wiedziałem, ile światła będzie wokół, gdy gracze spróbują tej zagadki, zamiast sprawdzać określone wartości lub różnice między pomiarami, po prostu sprawdzam, czy mój najjaśniejszy film ma wyższy odczyt niż następny najlżejszy film, i że film miał wyższy odczyt niż następny i tak dalej.

Moje wskazówki dotyczące zamawiania, z odniesieniami do Covid-19 dla zabawy, są przedstawione na zdjęciu. Inną rzeczą, na którą początkowo czekałem z tym pudełkiem, było posiadanie ukrytych przegródek nad półkami, które automatycznie otwierałyby się, gdy gracz rozwiązał zagadkę, aby zapewnić mu zapasy do następnej zagadki. Aby to zrobić, nad każdą półką jest znaczna ilość miejsca. Zainstalowałem więc dwa panele zawiasów i przeprowadziłem pewne eksperymenty, próbując użyć małych serwosilników do otwierania paneli, ale nie jestem inżynierem mechanikiem i po prostu nie mogłem go zmusić do pracy. Sfrustrowany odłożyłem projekt na kilka tygodni.

Po kilku tygodniach zdecydowałem, że zlecę zakończyć ten projekt, najlepiej odrzucić pomysł na przenoszenie drzwi. Aby rozwiązać problem dostarczania materiałów do gracza, wymyśliłem bardzo proste rozwiązanie opisane w Kroku od początku pudełka poniżej.

Krok 4: Góra pudełka

W górnej części pudełka znajduje się otwierana pokrywa. Pierwotnie planowałem zamknąć pokrywę i odblokować ją i otworzyć dopiero po pomyślnym ukończeniu jakiejś układanki. Ale po tym, jak mój pomysł na automatyczne otwieranie tajnych schowków okazał się dla mnie zbyt trudny do wdrożenia w rozsądnym czasie, zdałem sobie sprawę, że potrzebuję prostszego rozwiązania. Postanowiłem pozostawić górę odblokowaną i po prostu używać jej do przechowywania „zapasów”, które gracz otrzyma po ukończeniu każdej układanki. Ale jak mogę ograniczyć graczy tylko do zapasów, które mieli otrzymać po ukończeniu każdej układanki? Moją prostą odpowiedzią było posiadanie małych torebek z kłódkami. Za każdym razem, gdy gracz rozwiązuje zagadkę, która ma nagrodę, ogłaszana jest kombinacja odpowiedniej blokady, a gracz może przetestować zamki, aby dowiedzieć się, którą torbę może otworzyć.

To było łatwe rozwiązanie i znacznie uprościło mechanikę pudełka, nie narażając zbytnio zabawy w rozwiązywanie zagadek. I to pozwoliło mi w końcu ukończyć pudełko! Ostateczna górna część pudełka również zakończyła się przechowywaniem dużej ilości elementów elektrycznych ze świateł, przycisków i laserów.

Krok 5: Tylna strona pudełka

Zawsze myślałem, że tylne drzwi pudełka będą zawierać „nagrodę” za rozwiązanie wszystkich zagadek pudełka. Jak się jednak okazało, jest tam TAK wiele przewodów, ładowarek i innych elementów elektrycznych, że nie ma zbyt wiele miejsca na nic innego. W przypadku puzzli z tej strony początkowo pomyślałem, że chciałbym mieć siatkę ze sklejki, która pasowałaby do tylnej części drzwi, przez którą żeton z magnesem w podstawie mógłby przejść przez labirynt, ale nie miałem możliwości cięcia drewnianej siatki i zdecydowałem, że labirynt na kawałku papieru lub tkaniny może działać równie dobrze, nawet jeśli nie wygląda tak fajnie. W końcu nie zrobiłem nawet prawdziwego labiryntu. Właśnie zrobiłem prostą ścieżkę, używając winylu do naprasowania na kawałku lnianego materiału. Tkanina mocowana jest do drzwi za pomocą magnesów (wpuszczonych w tylną część drzwi). Gracz przesuwa swój token (zawierający magnes w podstawie) od „początku” do „końca”, a w tym procesie uruchamia czujnik Halla, aby pomyślnie ułożyć układankę i odblokować zamek elektromagnetyczny w drzwiach. (Aby trochę trudniej było „oszukiwać” w [lub przejść bezpośrednio do końca], miałem zamiar dodać gdzieś na trasie drugi czujnik halla, ale ponieważ ścieżka i tak jest tak prosta, wydawało się to przesadą.) Mój „żeton” to po prostu stary pojemnik na balsam do ust, w którym w podstawie mieści się magnes ziem rzadkich.

Elektrozawór zasilany jest 9-woltową baterią i jest podłączony do Arduino za pomocą 5-woltowego przekaźnika.

Chociaż zagadka jest prosta, miejmy nadzieję, że wyzwaniem dla niektórych graczy będzie to, że nie jest od razu oczywiste, co należy zrobić z materiałem, żetonem i magnesami, gdy zostaną znalezione w torbie z zaopatrzeniem.

Krok 6: Światła, przyciski i dźwięki

Wiedziałem, że chcę, aby pudełko z puzzlami miało światła i dźwięki. Pomyślałem też, że gdybym miał przyciski, miałbym znacznie większą elastyczność w tworzeniu puzzli. Postanawiam dodać przyciski i lampki wokół górnej części pudełka, aby było jak najbardziej schludne. Z każdej strony wywierciłem 4 otwory. Zastosowane światła to 9 indywidualnie adresowalnych, wielokolorowych diod LED na jednym ciągu. Wymagają dodatkowego zasilania bateryjnego spoza Arduino, ale są łatwe do zaprogramowania. To był mój pierwszy eksperyment z przyciskami Arduino. Przyciski wymagały również podłączenia do nich rezystorów. Istnieje mnóstwo dokumentacji dotyczącej przycisków. Dźwięk zapewniał odtwarzacz mp3 DFPlayer podłączony do taniego pojedynczego głośnika, który wyjąłem z taniego głośnika ze stacją dokującą. Miałem pewne problemy z odwoływaniem się do plików po nazwach, a nawet numerach (patrz kod), ale ostatecznie nie było trudno wymyślić, jak to zrobić. Mając trzy lampki i 1 przycisk z każdej z trzech stron (lewej, prawej i przedniej), próbowałem wymyślić pomysły na puzzle. W końcu zdecydowałem się na układankę z kolorami, układankę z migającym światłem i układankę z opowiadaniem o słuchaniu. W przypadku układanki kolorów dwa zewnętrzne światła po każdej stronie są ustawione na kolory podstawowe. Światło wewnętrzne jest początkowo wyłączone. Gracz naciska przycisk, aby włączyć i zmienić kolor światła na prawidłowy kolor dodatkowy. Na przykład, jeśli dwa zewnętrzne są czerwone i niebieskie, wewnętrzne światło należy ustawić na fioletowe. W przypadku migającej łamigłówki dwa zewnętrzne światła po obu stronach pudełka migają przez liczbę czasu odpowiadającą ich pozycji. Od lewej do prawej, 1, 3, 4, 6, 7, 9. Środkowe światło z każdej strony musi być zsynchronizowane z jego pozycją, naciskając odpowiednią liczbę razy. Ostatecznie zagadkę wygrywa światło na pozycji 1 migające raz, światło na pozycji 2 migające dwa razy, aż do światła na pozycji 9 migające 9 razy. W przypadku zagadki słuchania odczytywana jest nagrana historia. Historia wielokrotnie zawiera słowa LEFT i RIGHT. Aby ukończyć układankę, lewy i prawy przycisk muszą być wciśnięte w tej samej kolejności, co historia. Ponadto światła i dźwięk są używane do oznaczania, że gracz pomyślnie ułożył pewne łamigłówki, aby dać graczowi kombinacje do worków z zapasami i dać mu znać, że ułożył całe pudełko.

Krok 7: Sekwencja i kod odtwarzania

Gra w pudełka jest sekwencyjna. 8 łamigłówek należy rozwiązać w kolejności. I chociaż istnieje wiele możliwości zamawiania puzzli, oto, na czym skończyłem: Pudełko z puzzlami uruchamia się gracz (lub przewodnik po pudle, czyli ja) naciskając jednocześnie lewy i prawy przycisk. Kolorowe światła puzzli są podświetlone i gracz musi ustalić, że musi ustawić światła środkowe po każdej z 3 stron na prawidłowy kolor drugorzędny (pomarańczowy, zielony, fioletowy).

Po prawidłowym ustawieniu kolorów lasery nad kieszenią pocztową zostają włączone, a gracz musi znaleźć lusterka poza zasięgiem wzroku i za ich pomocą skierować wiązki laserowe na czujniki laserowe.

Następnie zaczyna się zagadka z migającymi światłami. Gracz naciska przycisk tak, aby środkowe światło z każdej strony mignęło odpowiednią liczbę razy, a po zakończeniu 1) odczytywana jest liczba dla kombinacji jednego z worków z zapasami i 2) zapalają się światła UV.

Pierwsza torba zawiera drewniane kawałki tangramu. Gracz widzi oświetlony promieniami UV kontur tangramowej układanki i uzupełnia kształt drewnianymi elementami. Kiedy górny element zostanie umieszczony, łamigłówka jest rozwiązana, a komunikat jest odtwarzany w zasadzie mówiąc graczowi, aby wcisnął przedni przycisk, aby kontynuować.

Kiedy gracz naciśnie ten przedni przycisk, łamigłówka rozpoczyna historię LEWO-PRAWO. Może ponownie odtworzyć historię, ponownie naciskając przedni przycisk. W końcu zdaje sobie sprawę, że musi naciskać lewy lub prawy przycisk za każdym razem, gdy historia mówi jeden z kierunków.

Gdy poprawnie wykona sekwencję przycisków LEWO-PRAWO, ogłoszony zostanie kolejny komunikat z kombinacją innego worka z zapasami. Tym razem worek zawiera obciążone pętle sznurka. Liczby na pętlach podpowiadają graczowi, że musi podzielić je na równe stosy. Kiedy na każdym haczyku zostanie przyłożona ta sama waga (w rzeczywistości jest to po prostu właściwy haczyk, który mierzy), ogłaszana jest inna kombinacja.

Tym razem w woreczku z zaopatrzeniem znajdują się postacie z kolorową folią oraz wskazówki, które poinstruują gracza, jak uporządkować postacie. Gracz układa je w odpowiedniej kolejności, a na koniec ogłasza się ostatnią kombinację worków z zaopatrzeniem.

Ostatnia torebka zawiera lnianą tkaninę z linią start->koniec, 5 maleńkich magnesów oraz żeton z magnesem ukrytym w podstawie. Gracz przesuwa żeton od początku do końca, a tylne drzwi zostają ostatecznie odblokowane, a światła i dźwięki ogłaszają, że gracz jest Wielkim Zwycięzcą.

Przy tak wielu czujnikach wejściowych i wyjściach potrzebowałem więcej pinów, niż mogłyby zapewnić Arduino Uno lub Nano. Ultimate Użyłem niemarkowego Mega. Użyłem kombinacji 1) lutowania bezpośrednio do czujników i przewodów dodatnich i ujemnych oraz 2) pinów zworek wsuniętych bezpośrednio do Mega. Nie podobało mi się szczególnie, jak szpilki skoczków czują się w Mega (trochę luźne), więc użyłem gorącego kleju, aby dać im trochę więcej wsparcia. Na razie to działa i nie mogę się doczekać, aby zagrało w to więcej osób!

Daj mi znać, jeśli masz jakieś konkretne pytania dotyczące materiałów eksploatacyjnych lub metod, których użyłem do wypełnienia tego pola, a postaram się odpowiedzieć.

Jeśli podoba Ci się pomysł wykorzystania Arduino do tworzenia łamigłówek typu Escape Room, polecam zasubskrybować Playful Technology na YouTube. Gospodarz, Alastair, jest moim bohaterem Arduino!

Jeśli uznałeś to za interesujące lub pomocne, zagłosuj na mnie w konkursie Zakończ to już. Dziękuje za przeczytanie!